Ana kuzusu bu ateşten gömlek
Giymesi ömürlük çile dert demek
Hata evlat fıtratında, af anaya dek
Kıyma hata ettim, sev beni yine…
Ne çıktı bilmedim, dilden ne diye
Kendini bilmemek böyle seviye
Akıl baştan çıkıp dönüp deliye
Göz yaşına kıydım, döv beni yine…
İşimin, aşımın, sebebi sensin
Eşimin, evladımın talebi sensin
Dünya defterinin mektebi sensin
Silindim canından, yaz beni yine…
Nankörlük bürümüş koca bir nefsin
Sözüne inandım, heva hevesin,
Ne dediysem boş, yalan bilesin,
Dağıttım kendimi, diz beni yine…
Cehennem yolu var “uf” dedirtene
Cennet ayağının altı bilene
Yoluna serilsem, kul olsam bile
Ödeyemem hakkını, ver beni yine…
“Kendimi affetmem” deyipte yekten
İçimi eriten bir felaketten
Kendini bilmezlik denen illetten,
Kurtar affedipte, sar beni yine…
Canım, ruhum, özüm sana hediye
Senin için varım, yoksa ne diye…
Bir çatı altında torunlar ile
Bir ömür gülelim, gör beni yine…
Affet ağlamaktan kalmadı yaşım,
Tadı yok ekmeğin, zehir her aşım,
Hangi duvarlara vurursam başım,
Kanamıyor, kanatan, ar beni yine…
Anamın sinesi cennet kokulu,
Kiliminde nakış nakış aflar dokulu
Boşanıp kalınmaz ya evlat dulu,
Aç kanatlarını, al beni yine…
Affet rüyalara sal beni yine…